Zosia jest wcześniakiem urodzonym w 30. tygodniu ciąży i choruje na mózgowe porażenie dziecięce. Nie ma na szczęście chorób współistniejących, a „tylko” problem z poruszaniem się. Leczenie wzmożonego napięcia mięśniowego u Zosi rozpoczęło się już w piątym miesiącu jej życia, choć diagnoza, że to mózgowe porażenie dziecięce padła, gdy córeczka miała 2,5 roku. I dopiero wtedy Zosia postawiła pierwsze kroki . Gdy usłyszałam, z czym będziemy się mierzyć, przestraszyłam się. Wyjaśniono mi jednak, że są różne stadia, i nie jest tak że Zosia będzie leżąca.

W początkowych etapach postawiliśmy bardzo mocno na rehabilitację. W 2017 roku wykonano u Zosi jednorazowy zabieg ostrzyknięcia toksyną botulinową. Wiodącą formą leczenia w tamtym czasie były gipsy hamujące oraz intensywna rehabilitacja. Doszło jednak do przykurczu mięśni, dlatego w 2021 roku,  po konsultacjach ze specjalistami, włączyliśmy do leczenia ortezy, pionizator i zaczęliśmy jeździć na turnusy rehabilitacyjne. Poinformowano nas również o konieczności wykonania operacji kończyn dolnych. U Zosi widoczna była rotacja wewnętrzna nóżek, co oznacza, że podczas chodzenia były skierowane do środka. Powodowało to pogorszenie się wzorca chodu i zwiększało ryzyko nieprawidłowego rozwoju stawów biodrowych. Zosia jest już po zabiegu. Operacja pozwoliła na prawidłowe ustawienie bioder, a tym samym umożliwiła pełne wykorzystanie możliwości funkcjonalnych Zosi. Gdyby nie operacja czekałby ją wózek inwalidzki.  

Historię Zosi można przeczytać klikając w link Pomoc prosto z serca. Nieuleczalnie chory Franek, pomaga chorej Zosi

Córeczka jest bardzo uśmiechnięta, empatyczna i koleżeńska w stosunku do innych dzieci. Nie ma problemów z nawiązywaniem znajomości. Interesuje się jazdą konną – ma swojego ulubionego kucyka, lubi jeździć  na rowerze i czytać książki. Chciałaby wyjechać nad morze. Ma marzenia, jak każde dziecko, ale jej dzieciństwo wygląda inaczej, bo znaczną jego część wypełnia rehabilitacja. Z jednej strony jest jej przykro, ale z drugiej wie, po co to jest. Korzystamy z wszelkich form ćwiczeń i wsparcia naszej córki. Gdyby nie było rehabilitacji, Zosia byłaby w dużo gorszym stanie, a tak sama jest w stanie wejść po schodach. W szkole radzi sobie z pomocą balkonika. Panie się śmieją, że to Zosia Samosia.

Największym marzeniem Zosi jest chodzenie. I powoli idzie to do przodu. Wymaga to jednak dużych nakładów finansowych. Wasze wsparcie pomoże nam szybciej postawić kolejne kroki.